When I Too Long
Sonnet by Edna St.Vincent Millay
From the Collected Sonnets of Edna St.Vincent Millay, 1941
“When I too long have looked upon your face,
Wherein for me a brightness unobscured
Save by the mists of brightness has its place,
And terrible beauty not to be endured,
I turn away reluctant from your light,
And stand irresolute, a mind undone,
A silly, dazzled thing deprived of sight
From having looked too long upon the sun.
Then is my daily life a narrow room
In which a little while, uncertainly,
Surrounded by impenetrable gloom,
Among familiar things grown strange to me
Making my way, I pause, and feel, and hark,
Till I become accustomed to the dark.”
Edna St.Vincent Millay was a queer poetess, feminist and radical political activist, known as the Sappho of her generation for her lyricism, eroticism and free spirit. In this particular sonnet, she describes the unbearable intensity and blinding light of her love for a younger man, in her otherwise dark and isolated life, which she portrays as a "narrow room," stifled by impenetrable loneliness and sadness. The music is meant to serve the essence of the sonnet in all its lyrical despair and raw, laconic expression.
-
Performers: Bahareh Poureslami (soprano), Jonathan Hannau (piano)
-
-
When I Too Long (have looked upon your face) για φωνή και πιάνο
Λίγα λόγια από τη συνθέτρια Νίκη Χαρλαύτη:
H Edna St.Vincent Millay (1892-1950) ήταν διάσημη Αμερικανίδα ποιήτρια, φεμινίστρια και πολιτική ακτιβίστρια, χαρακτηριζόμενη από τους συγχρόνους της ως «νέα Σαπφώ» για τον απελευθερωμένο ερωτισμό, την αμεσότητα και το λυρισμό της.
Στο συγκεκριμένο σονέτο η Millay πραγματεύεται τη δυσβάσταχτη ένταση και το εκτυφλωτικό «φως» ενός έρωτα με ένα νεαρό άνδρα, παγιδευμένη στην κατά τ’άλλα «σκοτεινή» και απομονωμένη της καθημερινότητα, την οποία παρομοιάζει με «στενό δωμάτιο», πνιγμένο από αδιάτρητη μοναξιά και θλίψη. Η μουσική υπηρετεί την ουσία του σονέτου σε όλη αυτή του τη λυρική απελπισία του και την ωμή, λακωνική του έκφραση.