The City Wears Nothing
This piece was inspired by the distant, echoing city sounds of Boston in the evening stillness, as I experienced them through my fifth floor apartment window, facing a brick skylight. Through chordal oscillations, between struggle and meditation, constant and often indiscernible timbral shifts, beatings, consonance and dissonance in waves of unpredictability and persistence, the city insists on its loneliness. It is painted soft and loud; it is here and nowhere. It sounds red, white, black, grey and naked. It is exposed to everything and nothing.
-
Performers: Contemporary Music Ensemble and Taichi Fukumura (conductor)
Photo: En-J Shen Photography
Music Score Cover Art: Ana María Bermúdez
-
-
The City Wears Nothing για μεγάλο σύνολο δωματίου
Λίγα λόγια από τη συνθέτρια Νίκη Χαρλαύτη:
Tο The City Wears Nothing είναι εμπνευσμένο από τους υπόκωφους ήχους της Βοστώνης, όπως αυτοί αντηχούσαν μέσα από το παράθυρο του διαμερίσματός μου, φιλτραρισμένοι και μπλεγμένοι με τους ήχους των άλλων διαμερισμάτων, μέσω του φωταγωγού της πολυκατοικίας. Το έργο ακροβατεί μεταξύ εσωτερικής πάλης και ηρεμίας, μεταξύ του έξω κόσμου και του εσωτερικού, με τον άνθρωπο ως παρατηρητή του Εαυτού και του Άλλου. Αυτό εκφράζεται με συγχορδιακές ταλαντώσεις με βάση σταθερά σημεία, με εναλλαγή χροιών πάνω σε συγκεκριμένες νότες ή επίμονα κλάστερς νοτών και πολλά άλλα. Επίσης, εκφράζεται άλλοτε με μεγάλες αντιθέσεις και άλλοτε με μικροεκρήξεις στην ενορχήστρωση. Με άλλα λόγια, γύρω από ενα συγκεκριμένο συγχορδιακό άξονα που όλο διευρύνεται, συμβαίνουν είτε αδιόρατες μεταβάσεις, είτε βίαιες και απότομες εξελίξεις. Το κομμάτι όμως δεν κινείται γρήγορα σε έκταση (range/ambitus). Περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του με φουσκώματα και ξεφουσκώματα στην ένταση και την ενορχήστρωση, με μικροχρωματικότητα, με διακροτήματα, multiphonics και ποικίλα εκφραστικά εφέ. Με άλλα λόγια, το κομμάτι κινείται σε μουσικά κύματα τόσο απόβλεπτα όσο και επίμονα. Η πόλη επιμένει στη μοναξιά της.
Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τη ραδιοφωνική παράσταση The city wears a slouch hat (1942) του John Cage, σε κείμενο του ποιητή Kenneth Patchen, με σκηνές διαλόγων από τη ζωή σε μια πόλη. Πέραν του κόνσεπτ των σκηνών σε μια αμερικανική πόλη μέσα από τα μάτια συγκεκριμένων ανθρώπων, δεν υπάρχει ουσιαστική σχέση ως προς το περιεχόμενο των δύο έργων. Οι λέξεις που έχω δανειστεί από τον τίτλο του Cage αποτελούν απλώς μία ιστορική αναφορά. Άλλωστε το δικό μου έργο δεν έχει διαλόγους, δεν είναι θέατρο, ούτε βασίζεται σε συγκεκριμένες ιστορίες. Μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση είναι το γεγονός ότι και ο Cage συνέθεσε το έργο του στο Σικάγο, όπου έγινε η πρώτη του ραδιοφωνική μετάδοση. Αντίστοιχα, κι η δική μου συναυλιακή πρεμιέρα έγινε στο Σικάγο, παρότι το μουσικό περιεχόμενο είναι εμπνευσμένο από μνήμες μου στη Βοστώνη.